Całokształt wewnętrznych myśli i uczuć człowieka, które w specyficzny sposób umie on przetworzyć na konkretne zachowania i dzięki którym umie stymulować, pobudzać rozwój samego siebie, nazwałbym duchowością.
Wielu pojmuje rozwój duchowy jako oddalanie się od materii na rzecz duchowości. Przykładem tak pojmowanej duchowości jest człowiek, który nie ma potrzeb materialnych i sławi siłę swego JA. Umie on pokazywać innym wizję styczności świata materialnego i duchowego.
Czy umie on trafić do ludzi uwiązanych sprawami materii? Czy potrafi nauczyć wszystkich, swojego widzenia świata? Czu umie być przykładem kogoś doskonalszego od nich?
Nie widzę takiej możliwości. Dlaczego?
Ponieważ zazwyczaj prowadzi on inne życie od tych, którzy są od niego biedniejsi duchem i bardziej zależni od materii. Ci ludzie maja rodziny, pracę, urządzenia, które wymagają ich troski. Odczuwają także, często zwykły brak pieniędzy na życie.
Uważam, że duchowość może rozwijać się w ścisłym powiązaniu z poziomem materialnego życia osiągniętego tu i teraz przez ludzi.
Uważam, że udogodnienia życia stworzone przez człowieka nie mogą być pominięte dziś i w przyszłości.
Uważam, że rozwój duchowy może postępować na podstawie ludzkich doświadczeń z minionych wieków.
Wiem, że współczesny człowiek pragnie uszczęśliwienia siebie samego w ramach tego co ma.
Ale jak to zrobić? c.d.n
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz