Zaufaj mi

Oto krok drugi na drodze nawiązywania skutecznej przyjaźni.
Zachwiane zaufanie do ludzi, ograniczone zaufanie do ludzi to wynik oczekiwań i potrzeb jakie wiążemy z innymi. Ufność jest niezbędnym składnikiem nawiązywania przyjaźni. Jak zatem nauczyć się ufności. Odpowiedź jest i prosta, i niewiarygodnie prosta, zapewne też zaskakująca, ale logiczna.

Można nauczyć się ufności sprawiając, że nie jest ona konieczna.

Jeżeli niczego od drugiego człowieka nie chcę lub nie potrzebuję, to nie ma takiego względu, który czyni zaufanie niezbędnym. Ważnym jest, aby "ufność" przeszła w "wiedzę".
Ufaj człowiekowi, ponieważ nie musisz. Proces życia jest, jaki jest. Ufność nie jest potrzebna, jedynie wiedza.

Najistotniejsze jest przebaczenie

Zanim przejdę do kolejnych kroków ułatwiających nawiązanie przyjaźni muszę bezwzględnie wspomnieć o jednym. Mianowicie o przebaczeniu. Przebaczenie to najwyższy aspekt człowieczeństwa.
Syndrom - "Przeszłość, Teraźniejszość, Przyszłość" hamuje zaistnienie i rozwój związków między ludźmi. Wiekszość z nas nosi bagaż negatywnych doświadczeń. Często w naszych poprzednich kontaktach z ludźmi byliśmy odrzucani lub źle traktowani, albo też źle traktowaliśmy lub odrzucaliśmy innych. Doświadczenia z nieudanych zwiąków lub z dzieciństwa obciążają nas i ograniczają nowe kontakty.

Przeszłości trzeba pozwolić odejść.

Nikt z nas nie jest swoją przeszłością. Jesteśmy tu i teraz, w tej właśnie chwili. Możemy wybaczyć sobie wszystko, możemy innym wybaczyć wszystko i zacząć od nowa, możemy zaczynać od nowa w każdej chwili.

Przebaczenia sobie i innym ludziom. Nowego wspaniałego początku bycia najwspanialszym wydaniem samego siebie, życzę wszystkim ludziom.

Czy można rozpoznać człowieka?

Tak jak wcześniej już wspomniałem do ustanowienia prawdziwej i sprawnie działającej przyjaźni z człowiekiem, potrzebna jest przemiana serca i odwaga. Trzeba też pojmować jak się toczy życie. Tutaj niezbędna jest obserwacja, wnikliwa obserwacja. Istoty bardziej rozwinięte różnią się od pozostałych, tylko intensywniejszą obserwacją.

Obiecałem praktyczne wskazówki. Są to jednak moje wskazówki, które można wykorzystać lub nie.

Po pierwsze trzeba człowieka poznać. Nie wystarczy pogadać sobie od serca, to jeszcze za mało. Trzeba poznać człowieka z ochotą. Mieć szczerą chęć, chęć widzenia, go takim jaki jest. Inaczej mówiąc rozpoznać go. Zatem trzeba być gotowym zawiesić wszelkie poglądy o człowieku, aby poznać człowieka jakiego sobie nigdy nie wyobrażaliście.

To klucz do całej sprawy, ponieważ wasze dotychczasowe liczne wyobrażenia o człowieku nijak nie maja się do Rzeczywistości.

Czy jesteś już zdolna, zdolny do tego, aby poznać człowieka i nawiązać z nim rozmowę, a potem się z nim zaprzyjaźnić?

Nie możesz naprawdę znać człowieka, jeśli zbytnio o nim rozmyślasz. To dlatego, że twoje myśli nie zawierają nic innego niż twoje uprzednie wyobrażenia o człowieku, danym człowieku. Lecz człowiecza rzeczywistość kryje się nie w waszych uprzednich wyobrażeniach, a w doświadczaniu chwili obecnej.

Trochę z definicji

Co łączy nas z przyjaciółmi poza zaufaniem i miłością?
Sadzę, że jak najczęstsze przebywanie w ich towarzystwie, służenie im pomocą.
Czy oczekiwanie od nich pomocy jest na miejscu, czy nie należy ich prosić o coś?
Podobno przyjaciół najszybciej się traci przez narzucanie się im.

Nie.

W ten sposób najszybciej przekonasz się kto jest Twoim przyjaciele.
Przyjacielem jest ten kto nigdy niczego nie odbierze jako narzucanie się z Twojej strony. Cała reszta to tylko znajomi.
Przyjaźń to nie to co droga porcelana, której nigdy się nie używa, bo się potłucze. Prawdziwa przyjaźń nigdy nie pęknie, choćbyś nie wiem ile z niej korzystał.

I jeszcze jedno przyjaźni uczymy się od rodziców. Jednak jeżeli rodzice nigdy nie próbowali się z nami zaprzyjaźnić, to ze znajomymi nie będziemy się wstanie zaprzyjaźnić, gdyż będziemy ich podświadomie traktować jak rodziców, co z kolei w większości wypadków owocuje strachem.
Jak pokonać przeszkody w zaprzyjaźnianiu się z ludźmi i jak prawdziwe przyjaźnić się, w następnych postach.

Zwykle tak to się zaczyna

Zawsze zaczyna się od rozmowy. Jeśli wypada dobrze, zawiązuje się przyjaźń. A jeśli przyjaźń będzie udana doświadczymy jedności - wspólnoty - z drugą osobą.

Przyjaciel to jest ktoś, kto jest zawsze. Jeżeli przestaje być przyjacielem to znaczy, że nigdy nim nie był. Dla większości związek łączący przyjaciół, którzy przyjmą wszystko ofiarowane im z miłością, przebaczą wszystko uczynione w błędzie - tego rodzaju przyjaźń jest dla nich niepojęta. Często nie jest to czynny związek. Jest to raczej dalekie powinowactwo, które może przydać się w razie potrzeby. Nie jest to przyjaźń dzień w dzień, godzina w godzinę, minuta w minutę, jaką mogłaby się stać.

Trzeba przemiany w myśleniu i przemiany w sercu. Tego potrzeba. Przemiany w myśleniu i przemiany w sercu. I odwagi. Trzeba na drugiego człowieka spojrzeć inaczej, wbrew temu co o nim mówiono. To trudne. Dla niektórych niezwykle trudne. Ale to konieczne, ponieważ nie możesz przyjaźnić się - tak naprawdę, blisko, czynnie - z kimś, kogo się boisz.

Będzie o przyjażni

Przyjacielem człowieka jest ten, kto odważy przybliżać go do prawdy.
Nade wszystko pragniemy poznawać prawdę o sobie nawzajem. Rozpala nas nienasycona ciekawość innych ludzi. Zdajemy sobie sprawę, że jeśli dowiemy się więcej o innych, poznamy lepiej siebie. Bowiem najsilniejszym naszym pragnieniem ze wszystkich pragnień jest lepsze poznanie siebie.

Nasz system naprowadzający intuicyjnie i nieodparcie kieruje nas ku sobie. Siła płynąca z ukrytego przekonania, że w drugim znajdziemy siebie jest motorem spotkań towarzyskich. Chcemy być razem. Taka jest nasza natura.

Najdotkliwsza samotność serca, najdotkliwsza nędza kondycji ludzkiej jest wynikiem ignorancji nadrzędnej świadomości nakazującej nam lgnąć jeden do drugiego.

Codzienne kłopoty

Jakie cech chciałbym w sobie udoskonalić, jakie zdarzenia przeżyć?
Wiem, i to jest pewne, że odczuwam dzięki swojej wrażliwości wiele. Zatem szukam wśród ludzi tych, którzy poziom odczuwania wewnętrznego mają zbliżony do mojego. Badając siebie poprzez doznawanie życia, chciałbym by właśnie tacy otaczali mnie, bo wszelkie moje porażki, sukcesy odbieraliby w sposób dla mnie najcieplejszy. W porażkach byliby wsparciem, w sukcesach radowaniem się z powodu zwycięstwa odwagi nad słabością.

Miłowania szukam najbardziej. W nim jest owo piękno, którego szukamy. Więcej czasu poświęcam na radowanie się światem, odbieraniem go poprzez swoje ciało i duszę. Na pewno nie chcę być wiązany w struktury, systemy uniemożliwiające mi poczucie w sobie wolności. Rozumiem przez nią wewnętrzną wiarę siebie, w swoją mądrość i piękno.

Czy przejmuję się drobiazgami? Tak, ale z przeświadczeniem, że wiele zależy ode mnie, a jeszcze więcej od tego co ma się zdarzyć. Satysfakcja z życia to posiadanie większej ilości dni dobrych niż niechcianych

Nigdy za dużo

Można darować ludziom wielokrotnie atmosferę miłowania, mądrości, uczuć,dotykania innych płaszczyzn. Jednak nie zbyt mądrym jest pomysł czynienia tego wielokrotnie. Człowiek nie powinien czekać, tylko iść i szukać szczęścia. Niechaj to co oczy widzą i serce czuje mówi samo za siebie. I tak, krocząc drogami poznania siebie, dojdzie człowiek do wniosku do jakiego tu i teraz umie dotrzeć. Myśli zostawione na bezdrożach niezbyt wiele znaczą, chociaż są, chociaż były. One niezbyt wiele znaczą, bo nie zostały zabrane przez człowieka do jego serca. Znaczące są tylko te myśli, które odcisnęły w nim swoje piętno.

Nasze sprawy

Uświadomienie sobie przez ludzi panowania we wszechświecie pewnych zasad ogólnych może być dla ludzi dalekim celem. Wszechświat jednak już teraz, w ogólnych zarysach, wyznacza cel, do którego rozwój ludzkości zmierza.

W poszukiwaniu sensu życia, w poszukiwaniu najlepszych na niego recept, w poszukiwaniu swego miejsca na ziemi i wśród ludzi, dotrą ludzie do słów niosących im sugestie na ten ważny temat.

Czy wiedza na temat miejsca i możliwości może pomóc im uwierzyć w swoja siłę?

Na prawdzie opiera się istnienie, a realizowanie jej skutecznie dla dobra ludzi stanie się prywatnym doświadczeniem człowieka. Nie zostanie im przyniesiona siłą przez anioły opatrzności. Samodzielnie mają ją sobie wypracować.

Szacunek

Ludzie przygarnięci przez Ziemię otrzymali szansę na zmaganie się z prawami materii, a przez nie, na kreowanie siebie jako uczestników niezliczonej liczby zdarzeń. Zaczęli pojmować to jako walkę i jako odwracanie swojej siły przeciwko niej. Przecież być nauczycielem albo czyimś panem nie oznacza niszczyć tego nad kim posiadamy pieczę lub przewagę. Takie podejście do Ziemi zaowocowało traktowaniem wszystkiego bez poszanowania.

Ludzie zaczęli tak traktować, wzajemnie siebie i swoją planetę. Brak poszanowania tego, co jest naszym otoczeniem stało się naszą przywarą. Przywara ta ma szansę zniknąć wtedy, gdy podniesie się poziom ludzkiego odczuwania. Im wyższy poziom odczuwania, tym bardziej człowiek nie wyobraża sobie, że możliwe jest wykonanie pewnych zachowań sprzecznych z zasadami prawości.

Słońce

Słońce choć z pozoru świeci tak samo, dla tych, którzy odkryli światło w sobie zacznie świecić inaczej. Słońce to nadzieja na przyszłość. Nie będzie w niej gwarancji na unikniecie przegranej, ale będzie gwarancja przesunięcia siebie o wiele na skali istot wysoko rozwiniętych.
Słońce, choć tak samo rankiem wstanie i choć tak samo chylić się będzie ku zachodowi, nie obróci się przeciwko tym, którzy witać jego pojawienie się będą jasnym obliczem siebie, swego serca i wzroku.
Wiem , że wielu pokona swoją bezsilność. Nie trzeba im burzyć wewnętrznego spokoju. Trzeba w ramach niego rozwijać w ludziach Prawdę. Jej korzenie, jej podstawy tkwią w nich.

Siła wyboru

Siłą ludzkości jest patrzenie w przestrzeń przyszłości z nadzieją, a więc wbrew słabości, wbrew naporowi myśli pełnych porażek, wynikających z nadziei, które do tej pory się nie spełniły.
Patrzcie i uważajcie na zachodzące wokół was zmiany. Starajcie się dokonać wyboru z tego, co oferuje wam świat. Nie każdy kamyk, najpiękniejszy nawet, jest dobry dla twojej ozdoby. Nie każdy mebel, nie każdy człowiek powinien znajdować się w twoim otoczeniu.
Najgorsze co możesz zrobić dla siebie, to brać wszystko w poczuci wewnętrznego bałaganu, być przeświadczonym, że masz wszystko lub bardzo wiele. Wtedy w gruncie rzeczy nic nie jest twoje, nic tak naprawdę nie cieszy...

Budowanie swojego oblicza

Kiedy stanie się piękno w ludziach, wielkimi staraniami obudzi się w każdym człowieku szacunek dla siebie i wielka chęć poszukiwania dobra.
Uzmysłowią sobie ludzie bezsens prowadzonych walk, rywalizacji. Dzięki infantylnym mądralom stojącym u steru tzw. władz, zobaczą ludzie to co marne i będą wiedzieć, co niszczy ich wewnętrzne wartości. Nauczą się wyczuwać Fałsz i Autentyczność. Wspaniali tego świata unaoczniom ludziom, że prawda stać się może dziełem zbiorowości, nie tylko pojedynczego człowieka.
Zachodzić zaczną procesy integrowania się osób o podobnym widzeniu siebie i rzeczywistości. Owo integrowanie dokonywać się będzie w sferze moralnej.

Wszystko co stawać się będzie budowaniem kłamstwa będzie musiało runąć.

Świątynia dumania

Świadomie lub nie budujemy razem, dla każdego z osobna, wspólny Dom wymieniania swych myśli. W jakim celu? Aby w każdym prawym człowieku obudzić nadzieję, a potem radzenie sobie z każdym napotkanym problemem.
Trzeba uwierzyć, że życia każdy uczy się sam. Inni pomocni są tylko w oglądaniu siebie. Siła życia zależy od tego, kto ja z siebie wykrzesze.

Trudne chwile

W nieunikniony sposób przychodzą trudne chwile w życiu każdego człowieka. Choć są dokuczliwe, to nie są w gruncie rzeczy ważne. Ważne jest to jak sobie człowiek z nimi poradzi, jak je zniesie. To jest najważniejsze.
Nie jest ważne pracowanie, ale efekt wewnętrznej i zewnętrznej pracy nad sobą. Każdy winien się nauczyć umiejętności wdrażania w życie i stosowanie w praktyce tego czego się dowiedział o sobie (poznał swoja prawdę). W przeciwnym wypadku prędzej czy później prawda zweryfikuje jego.
W ten sposób każdy staję się autentyczny i nabywa odruchy, zachowania niesprzeczne z nim. Owa autentyczność staje się elementem kluczowym. Bez niej nie można odkryć tego, co naprawdę Cię tłamsi lub unieszczęśliwia.
Każda idea staje przed weryfikacją: czy piękny jest tylko słowem, czy również prześlicznym, realnym stawaniem się.

Tworzenie?

Nie jest istotne, co wytworzył człowiek. Ważnym, a nawet najistotniejszym jest to, co w trakcie tego tworzenia przeżył i co w efekcie swojej twórczości ofiarował w formie przeżycia drugiemu człowiekowi.

Ważne jest odbieranie i dawanie, przeżywanie i skłanianie do przeżywania, innych.

Proces życia

Nic nie jest stałe. Proces życia to proces zmian, ale i też proces stawania się coraz wrażliwszym.
"Ospali" przeczekują lub uciekają od niechcianych sytuacji, tak zwanego przeznaczenia, czyli tego, co życie ze sobą niesie. "Aktywni wychodzą im na przeciw i ogołacają siebie z powtarzania tego, co nie musi być powtarzane.
A zatem? Wszystko zależy od ciebie, od twojej woli, od tego jaki jesteś. Nie trzeba zatem z uporem maniak oczekiwać na cud. On nie tobie pomoc przyniesie, ale wielka wiara w siebie, w pierwiastki swego dobra. To nie jest ani trudne, ani banalne. Nie jest prawdą,że człowiekowi lepiej, łatwiej żyć z preferowaniem w sobie tzw. zła. To złudne, a nawet okrutne głosić takie teorie.

Staranie o siebie

Ułomnym jest widzenie świata poprzez pryzmat tylko i wyłącznie własnej osoby.
Trzeba ludziom pomocy, ale nie takiej jakiej być może oczekują. Trzeba im nie cudów, ale wskazania drogi, którą nauczyciel przeszedł i po której z pełną świadomością może iść uczeń.
Nie istniej droga tylko ta jedyna, tylko ta najlepsza, tylko nasza droga. Wiele jest dróg, a każda z nich wiedzie ku jasności. Inaczej życie tu na ziemi nie miałoby żadnego sensu. Bo czyż sensem może być przekonanie, że wyszło się i było cały czas jedynie w ciemności? Taką wiedzę nazwałbym ułomnością.
Bo w życiu najpiękniejsze jest odnajdywanie w sobie miłości, dobra i szlachetności.

Odwaga

Świat odsuwa się od ludzi, którzy pamiętają tylko o swojej samoobronie. Uwikłani w codzienność mają problemy z zastanawianiem się nad jasnymi stronami swojej rzeczywistości. Ale się budzą, wyrzuceni na powierzchnię, stają się aktywnymi uczestnikami mimo oburzenia.
Co potem? Dochodzą najczęściej do wniosku, że nie trzeba osłaniać siebie przed światem. On będąc tuż-tuż i tak narzuca swoją barwę. Widząc to stają się odważni i staja się budowniczymi przyszłości. Mają wiele do zaoferowania oraz bardzo duże pokłady dobroci, którymi umieją dzielić się z innymi.
Kocham ich pracę, ich myśli i starania.
Kocham ich ślady na dłoniach i każdą łzę, która z oczu ich spada, i każdy ich uśmiech. Jego kocham najwięcej. Jest myśli okruchem i uczuć bramą, która pozwala cieszyć się życiem.

Ważna zmiana

Życie w dobie bezwzględnej rywalizacji prowadzi ku zagładzie, unicestwieniu.
Co zmienić?
Nie trzeba urastać ponad ludzi rzesze. Nie trzeba bić się z nimi i zmagać, ścigać się w walce o przodownictwo. O wiele ważniejsze jest wyjście z więzienia, które ogranicza ciebie, usunięcie przeszkód wewnętrznych, które nie pozwalają stać się tym kim chcesz być, a co za tym idzie mieć to czego tak pragniesz. Co zrobić? Zacząć kontrolować myśli po to, aby obezwładnić te niegodne człowieka. Trzeba także oprzeć się wołaniu o twoje przyłączenie do pochodu starczymi szlakami. Bez tego będziesz się żywił tylko ciężko zapracowanym chlebem.

Droga w przyszłość

Czy masz wizję czekającej cię przyszłości?
Jeśli zmierzasz udeptanym przez innych szlakiem jesteś prawie taki sam jak oni. Czym się od nich różnisz? Wyglądem? Uczuciami? Przeżywaniem?.....
Zmierzasz tym samym szlakiem i ogólnie sporo wiesz na temat swego przyszłego życia. To co znane staje się rytualnie powielane z pokolenia na pokolenie.
Zatem jeśli czujesz potrzebę udoskonalania siebie, poprawienia lub zmienianie swego losu, przejdź tę drogę inaczej, bardziej swobodnie od innych lub znajdź dla siebie drogę na której poczujesz się inaczej, o wiele lepiej. Pokochaj swoją pracę swoje starania. Nie lękaj się spojrzeń innych. Pamiętaj, że warto budować niźli kupować budowle przez innych stawiane.
W tym akcie tworzenia ofiaruj sobie i innym najwspanialsze uczucia.

Pozwólcie sobie na marzenia

Przeszłość ma swoje znaczenie, ale nie może być wyznacznikiem dnia dzisiejszego. Jeśli ktoś jest mędrcem to wcale nie znaczy, że nie popełnia błędów. Jeśli ktoś jest niepoprawny życiowo to wcale nie znaczy, że nic nigdy w życiu ma się nie udać. Wprost przeciwnie. Trzeba być tylko otwartym i odważnie wchodzić w sytuacje, które sam znajdziesz lub przyniesie ci je życie.
Nauka z przeszłości jest ważna, jeśli jest mądra i chroni nas przed kolejnymi błędami to doskonale. Trzeba uważać bo mądrość też się przemienia, rozwija i nie należy kurczowo się trzymać nawet dobrych schematów postępowania. Życie to ciągłe poszukiwanie, wieczna przemiana inspirowana elementami pragnień. Zatem pozwólcie sobie na marzenia, "to nie jest ciężka praca". Niech oddalają was od przykrych wspomnień i niech budują w was wizję upragnionego przyszłego waszego bycia. Wtedy dokona się owa zmiana, za która tak wyglądacie.

Razem lepiej

Życie w izolacji od świata, ludzi jest tylko namiastką istnienia. Życie to zespolenie ze światem osób żywych. Tylko dzięki innym możemy odgadywać uczucia schowane w głębi siebie. Tylko dzięki wydarzeniom, w których się znajdujemy możemy odgadywać siebie.
Każdy kto kocha życie, czuje w sobie ogromne pragnienie czynienie piękna o oddalania się od tak zwanego zła.
Kto odważy się sięgać po wyzwania coraz śmielsze, coraz trudniejsze, ten zwycięża. Nawet, jeśli nie udaje się mu doprowadzić ich do końca.

Opatrzność

Ogromne rzesze ludzi wierzą w to, że ocalenie ich od problemów, cierpienia przybędzie z zewnątrz. Wierzą, że coś się wydarzy. W każdym zdarzeniu dopatrują się wyroków opatrzności. Godzą się ze swoim losem i tym samym wykazują piękny akt pokory.
Godnym człowieka jest odwaga brania losu w swoje ręce. Odwaga i siła kreatywna to prawdziwe wyzwanie dla człowieka.
Kiedy kochasz życie i wybierasz jego najpiękniejszy kształt, jesteś wstanie zrobić wszystko dla poprawienia swojej przyszłości. Poprawa ta jest nierozerwalnie związana z poprawą przede wszystkim siebie. To działa jak naczynia połączone. Im bardziej poczujesz się lepszy, tym bardziej będzie lepszy otaczający cię świat

Pokora

Mądrość czerpiemy przeważnie z historii życia innych ludzi oraz z historii własnego życia. Często historie przewyższają znaczeniem mądrość, jaka z niej płynie.
Człowiek, który chce coś znaczyć w świecie ludzi musi być pokorny w stosowaniu mądrości. Jeżeli raz mu się coś uda, to wcale nie oznacza, że będzie mu się udawało zawsze.
Jeżeli coś się nie udaje dwa, trzy, cztery razy, to wcale nie znaczy, że nigdy już nic mu się nie będzie udawać.
Żyjemy z przyjemnościami i przykrością na co dzień za pan brat. Niezbędnym jest uświadomienie sobie tego, że tak jedne jak i drugie służą naszemu rozwojowi, budowaniu naszej świadomości. Tylko od nas zależy jakie nadamy im znaczenie. Najważniejsze jednak jest to, aby żyć w świadomości, że każdy problem ma swoje rozwiązanie. Trzeba go tylko z cierpliwością poszukać.

Żyjąc bez pośpiechu

Zawsze i nie ma od tego odwołania, każda myśl, każdy oddech przybliża człowieka do celu jakim jest udane życie. Ludzie nieustannie się śpieszą wskazując w ten sposób na strach niezrealizowania czegoś. Szamoczą się, szarpią, zmagają z przeciwnościami. Często sobie nie radzą. Przyniesiona im pomoc owocuje tylko chęcią bronienia swojej bezradności.
Kiedy potrafisz przystanąć, gdy zaśpiewa ptak, nie zginiesz w tłumie. Zwalniasz, łagodność ruchów wywołuje myśli, które owocują tym, że czujesz się szczęśliwy. Ogałacasz się z przyzwyczajeń i nabierasz przekonania, że codzienny dzień staje się wyjątkowy. Widzisz każdy dzień jako wyzwanie.
Zatem w każdym dniu staraj się być piękny/a i czysty, aby móc godnie witać dzień następny. Myśląc o przyszłości nie stawaj w beznadziei oczekiwania na szarość i nicość kolejnych dni. Wizerunek jutra jest w Tobie.
Nie odsuwaj odpowiedzialności poza obręb siebie.

Malowanie

Trzeba zastanowić się nad tym, co zdarzyło się do tej pory. Przeanalizować swoje myśli, uczucia, uczynki i odsunąć jako przeszłe, od siebie. Teraz dopiero można pokusić się o malowanie nowej, własnej wizji świata, swojego świata. Wizji pochodzącej z twego wnętrza, a nie stereotypowej, narzuconej przez innych. Twój czas życia nie jest godzien marnotrawienia.
Trzeba sobie uświadomić, że zastanawianie się nad sobą, analizowanie swoich spraw ma w sobie cel i ukryte konsekwencje. Nie można wejść do wody i zostać nie zamoczony. Jeżeli odkryjesz w sobie prawdę nie uda ci się żyć bez tej prawdy. Jednak o wiele lepiej jest poczuć ból i coś zrobić, aby się go pozbyć niż trwać w stanie oczekiwania, gdy coś mocno zaboli.
Jeżeli jesteś w potrzebie, samotności, w nieszczęściu powinieneś zadać sobie pytanie:
Czy chcę coś zrobić dla siebie?
Tylko ty znasz odpowiedź na to pytanie.

Prawa naturalne

Jak realizować marzenia bez przeszkód? Po prostu trzeba się tego nauczyć.
Nie możliwe? Otóż możliwe. Trzeba tylko zapanować na d sobą, mieć się pod kontrolą. Trzeba mieć swoje myśli pod kontrolą, trzeba mieć swoje słowa pod kontrolą, trzeba mieć swoje czyny pod kontrolą. Trzeba stać się dojrzanym. Czy trzeba dojść do dojrzałości? Nie trzeba zmierzać do dojrzałości. Po prostu wybrać dojrzałość.
Kiedy jest to możliwe? Wtedy kiedy poznasz swoje prawa.
Oto one:
1. Masz prawo być kim tylko zechcesz, bez jakichkolwiek obciążeń karami nadprzyrodzonymi.
2. Masz prawo rozróżniać otaczających cię ludzi według tego jak ich odbierasz.(Zło nie dla każdego jest tym samym)
3. Masz prawo poszukiwać nie-rozpaczy.
4. Masz prawo być we wszechświecie wartością najistotniejszą.
5. Masz prawo odwracać się od ludzi, którzy niszczą ciebie.
6. Masz prawo do władzy nad sobą.
7. Masz prawo doszukiwać się w sobie umiejętności, które posiadają tak zwani wyjątkowi lub jedyni.
8. Masz prawo przemieniać siebie i to co dzieje sie wokół ciebie.
9. Masz prawo uruchamiać w sobie tak zwane moce nadprzyrodzone bez poczucia narażania sie na wieczne zatracenie.
10. Masz prawo bronić siebie i swoich najbliższych przed kataklizmami i niepowodzeniami.

Takie masz prawa, możesz je stosować. Jeśli nie chcesz to też masz prawo, ale całą odpowiedzialność i tak bierzesz na siebie.
Za siebie i twoje życie odpowiedzialny jesteś TY i tylko TY.

Nauczanie

Zaufanie do nauczających, ale i jednoczesne samodzielne obserwowanie zdarzającej się rzeczywistości to dwie najważniejsze podstawy nauczania.
Uczniowie winni być doglądani w ich samodzielnym docieraniu do wyznaczonego celu, a nauczyciele pomimo, że nauczanie nie jest łatwe winni wierzyć, że uda się poszukiwanie dobra i piękna.
A czego ja pragnę?
Aby wszyscy ludzie znaleźli ciszę i spokój we własnym domu oraz własne szczęście.
Aby tak zwane "Gwiazdy" nie stawały się symbolem czegoś trudnego do urzeczywistnienia.
Aby człowiek stał się wartością najistotniejszą, a świat otaczający Go był tylko tłem osobistego szczęścia każdego człowieka.
Aby żaden pośrednik nie był potrzebny człowiekowi do połączenia się z najpiękniejszymi barwami Życia.
Aby za piękno uważano każdy odruch życzliwości, by każdy człowiek umiał siebie utożsamić z pięknem.
Aby został zbudowany most dobroci i przyjaźni pomiędzy żyjącymi na ziemi istotami.
Aby świadomość ludzi rozwijała się szybciej niż technika.
Wartości duchowe przestały odgrywać nadrzędną rolę. Proces fascynacji materią ma nad nimi ogromną przewagę. Musi nastąpić oglądanie siebie poprzez konfrontacje z innymi, ale konfrontację pozbawioną rywalizacji.

Odkrywanie prawdy

Ma w sobie człowiek organicznie wszczepione dążenie do doskonałości. Jest to innymi słowy dawanie sobie rady ze sobą w trudnych sytuacjach. Jest to też osoba potrafiąca i czująca więcej od tych, którzy ją obserwują.
W najnowszej dobie rozwoju świadomości człowieka sposobem nauczania innych musi stać się, przywódca, lider, przykładem. Nie prośby, nakazy, zakazy, ustawy (marchewka i kijek), a osobowość ułatwi innym pojmowanie tego świata. Przykłady doskonałości człowieczeństwa nauczą innych skłaniania ku wolności, ku zaznaczaniu siebie najpiękniejszymi myślami, słowami i czynami. Ważnym jest, aby ci, co będą przykładem zrozumieli iż biorą na siebie odpowiedzialność, całą odpowiedzialność. Bez wzięcia na siebie całej odpowiedzialności nie można zmienić nawet odrobiny.
Wszystko skupiać się będzie, a właściwie już się skupia wokół problemów przyszłości. Nie trzeba wciąż pamiętać o tym, co było. Jest jeden tylko wyznacznik dnia dzisiejszego - co będzie? Oderwanie się od korzeni przeszłości jest niezbędne. Po to, aby spojrzeć na przeszłość z większej perspektywy i ocenić przydatność doświadczeń minionych wieków, dowiedzieć się, czy postępowanie rasy ludzkiej było i jest słuszne?
Trzeba zacząć tworzyć nowe - nie koniecznie burząc podstawy przeszłości. W ten sposób może człowiek obrócić widzenie siebie o sto osiemdziesiąt stopni i już nigdy nie dawać się zwodzić pozorom.

Stereotypy myślenia

Jak pomóc współczesnemu człowiekowi w uszczęśliwieniu siebie?
Należy zacząć od podważania mitów, które utworzyły standardowy zwyczaj zachowania i od podważenia stereotypów myślenia, które przyswojone zostały przez ludzi i uznane za własne.
Niezmienną podporą poszukiwań człowieka jest wiara, a nawet przekonanie o istnieniu dobra. Ono jest wewnątrz i na zewnątrz człowieka. Aby dobro przeważyło nad tak zwanym złem, człowiek potrzebuje jedynie inspiracji. Dlaczego? Ponieważ dobro po prostu jest i nikt nie jest wstanie tego odmienić. Niestety nie jest ono wyłącznym aspektem w życiu wszystkich ludzi.
Co to jest dobro?
To odczuwanie w sobie pogodnego stosunku do świata, roślin, zwierząt, ludzi i poszukiwanie go w sytuacjach, w których akurat przychodzi ludziom się znaleźć. To odbieranie wszystkiego na płaszczyźnie akceptacji lub negacji, ale przy jednoczesnym poszanowaniu tegoż. To budzenie w sobie piękna. To obumieranie w człowieku tego co rozumiemy pod słowem zła, czyli niechcianego. To stawianie swojej godności na pierwszym miejscu bez jednoczesnego deptania godności innych. To otwarcie siebie na widzenie świat pełnego piękna i człowieka, który jest dobry z natury.

Duchowość

Całokształt wewnętrznych myśli i uczuć człowieka, które w specyficzny sposób umie on przetworzyć na konkretne zachowania i dzięki którym umie stymulować, pobudzać rozwój samego siebie, nazwałbym duchowością.
Wielu pojmuje rozwój duchowy jako oddalanie się od materii na rzecz duchowości. Przykładem tak pojmowanej duchowości jest człowiek, który nie ma potrzeb materialnych i sławi siłę swego JA. Umie on pokazywać innym wizję styczności świata materialnego i duchowego.
Czy umie on trafić do ludzi uwiązanych sprawami materii? Czy potrafi nauczyć wszystkich, swojego widzenia świata? Czu umie być przykładem kogoś doskonalszego od nich?
Nie widzę takiej możliwości. Dlaczego?
Ponieważ zazwyczaj prowadzi on inne życie od tych, którzy są od niego biedniejsi duchem i bardziej zależni od materii. Ci ludzie maja rodziny, pracę, urządzenia, które wymagają ich troski. Odczuwają także, często zwykły brak pieniędzy na życie.
Uważam, że duchowość może rozwijać się w ścisłym powiązaniu z poziomem materialnego życia osiągniętego tu i teraz przez ludzi.
Uważam, że udogodnienia życia stworzone przez człowieka nie mogą być pominięte dziś i w przyszłości.
Uważam, że rozwój duchowy może postępować na podstawie ludzkich doświadczeń z minionych wieków.
Wiem, że współczesny człowiek pragnie uszczęśliwienia siebie samego w ramach tego co ma.
Ale jak to zrobić? c.d.n

Jak będzie?

Będzie inaczej.
Myślenie i przeżywanie.
Myśli i uczucia.
Ważniejsze będzie to, co czujecie niż to, co uważacie, że możecie lub musicie zrobić. To pozwoli ujrzeć życie w szerokiej perspektywie, co ułatwi jego prowadzenie. Nic nie będzie miało znaczenie, nawet Życie. Wszystko będzie miało takie znaczenie jakie mu sami nadamy.
"Pokaż mi drogę,
a sam będę wiedział,
jak nią pójść.
Nie trzeba zanosić
cierpienia tam,
gdzie nikt go nie
oczekuje."